امروز یادداشت یک رسانه در مدح و ثنای یک مدیر غیربومی در خوزستان را می‌خواندم و از خود می‌پرسیدم آیا خبرنگاری یعنی ستایش؟آیا رسالت رسانه در تکرار واژگان پرطمطراق است یا تبیین حقیقت؟در روزگاری که جامعه، تشنه شفافیت و راستی است، عجیب نیست که شماری از اهل رسانه، به‌جای کاوش واقعیت، در مدح مدیران و مسئولان، قلم را چون تسبیح به دست گرفته‌اند؛ ذکرگوی نام‌هایی که می‌خواهند تصویر خود را بسازند نه تصویر جامعه را بازتاب دهند.در این میان، خوزستانِ زخم‌خورده، نیازمند خبرنگارانی پرسشگر است، نه ستایشگر. نیازمند گزارش‌هایی است که از دل مردم برای حل مسئله و دفاع از انقلاب سخن بگویند، نه فقط از شکوه‌های ادعایی و مدیریت‌های بدون نقد. رسانه محلی باید مدافع مردم باشد، نه بلندگوی روابط عمومیِ مدیران.چه سود از نوشتن مقالاتی که در آن هیچ سوالی طرح نمی‌شود؟ وقتی در ستایش یک مدیر، شش بند نوشته می‌شود و حتی یک پرسش درباره عملکرد، سیاست‌گذاری یا نقد افکار عمومی جای ندارد، این نه کار رسانه است، بلکه بخشی از صنعت تصویرسازی و بزک‌کردن واقعیت‌هاست.خطر اینجاست: وقتی تملق جای نقد را بگیرد، فساد آرام و بی‌صدا ریشه می‌دواند، مدیران از حساب‌کشی معاف می‌شوند، و رسانه از رسالتش تهی می‌گردد. در این مسیر، خبرنگاری که قلمش را در خدمت تملق می‌گذارد، نه‌تنها شأن خود را زیر سؤال می‌برد، بلکه حق مردم برای دانستن را نیز پایمال می‌کند.بیاییم دوباره از خود بپرسیم: ما خبرنگاریم یا گزارشگر رضایت مدیران؟ ما را مردم انتخاب کرده‌اند یا صندلی‌های ادارات؟
قلم، اگر در دست وجدان نباشد، در خدمت ثروت و قدرت خواهد بود. و چه تلخ است وقتی که رسانه، به‌جای آن‌که دیده‌بان جامعه باشد، دربان اتاق‌های بسته قدرتمندان و ثروتمندان شود.
