دنیایی که بر محور زرق و برق های گاه پوشالی و البته بی بند و بار حاکمان شان بنا شده و امپراطوری های رسانه ای هم کمک کردند که سال ها مردم مظلوم و محروم دنیا به این شوهای تلویزیونی دل ببندند و آرمان شهرهای مردم به اصطلاح جهان سوم را در ویترین رنگین کمانی ایالات متحده و ایادی اش جستجو کنند.
اینک اما فصل پرده برداری از ظواهر فریبنده و ماهیت اصلی کشورهایی است که از درون پر از مریضی و چالش و التهاب بودند و در ظاهر، کروات ها را به رخ کت و شلوارهای آراسته شان پیوست می کردند که مبادا دنیا به دردهای نهفته شان پی ببرد.
تلنگر و بهانه مرگ یک سیاه پوست در آمریکا چنان بغض فرورفته مردم این کشور را ترکاند که گویی سال ها منتظر چنین فرصتی بودند تا خواسته های مادی و معنوی و انسانی شان را فریاد بزنند.
مردمی که همیشه مورد تکریم و احترام ملت و دولت ایران هم بوده اند و حساب شان کاملا از سیاست مداران استکباری شان جداست.
خیلی جالب است که در اوج قرنطینگی جهان از بحران کرونا، شاهد خروش مردم آمریکا برای فریاد حداقلی شان در رسیدن به خواسته های انسانی و حقوق بشری شان هستیم.
در برهه ای که مردم دنیا از ترس ابتلا به ویروس مرگبار کرونا از حداقل مراودات خود صرف نظر می کنند، مردم آمریکا و غرب به دنبال حداقل خواسته های خود، مرگ ناشی از ویروس کرونا را به جان خریده اند تا برای همیشه ویروس استبداد و نیرنگ و تبعیض را از جامعه و حاکمیت ناعادلانه سرزمین خود به دور کنند.
به زیر کشیدن و شکستن مجسمه ها و تندیس هایی که سمبل و نماد شعارهای دروغین حاکمان آمریکا بوده و هست، علامت بزرگ و زنگ خطری عمیق برای سازندگان همین مجسمه هاست. مجسمه هایی انسان ساز که خیلی از شیاطین در پشت هویت تاریخی و سمبلیک آنان قایم شده بودند و با افتادن آن ها از سکوهای افتخار در خیابان های آمریکا، ماهیت شیطانی سازندگان شان نیز برملا شد.
ترس سازندگان مجسمه های نمادین از اینکه نوبت به خودشان برسد که از ذهن و فکر و دید مردم پایین کشیده شوند و تابوی قدرت شان همچون تندیس ها به راحتی بشکند، خواب آشفته ای است که خیلی ها تعبیر کرده اند به زودی آنگونه که عدالت حکم می کند، محقق خواهد شد.
