گلبول‌های قرمز خون مانند تمامی سلول‌های دیگر بدن مولکول‌هایی در سطح خود به نام آنتی‌ژن دارند. انسان‌ها بسته به ژن‌هایشان آنتی‌ژن‌های مختلفی دارند؛ بنابراین در هنگام انتقال خون از یک فرد به فرد دیگر آنتی‌ژن دهنده و گیرنده باید مشابه باشد.
اگر آنتی‌ژن‌های خون دهنده مشابه گیرنده نباشد، سیستم ایمنی بدن گیرنده به گلبول‌های قرمز خون حمله می‌کنند که این امر می‌تواند منجر به نارسایی کلیه و مشکلات ریوی شود. در سال ۱۹۰۱ میلادی کارل لندشتاینر رایج‌ترین آنتی‌ژن‌های خونی را شناسایی و آن‌ها را A و B نامگذاری کرد. وی متوجه شد که برخی از افراد آنتی‌ژنی ندارند و این گروه را O نامید.
در سال ۱۹۰۲ دو نفر از دانشجویان لندشتاینر کشف کردند که برخی از افراد هر دو آنتی‌ژن A و B را دارند که این گروه AB نام گرفتند. در سال ۱۹۳۷ لندشتاینر و الکساندر وینر آنتی‌ژن دیگری کشف کردند و آن را عامل رزوس نامیدند. اگر فرد این آنتی‌ژن را داشته باشد نوع خونش مثبت می‌شود و در صورت عدم وجود این آنتی‌ژن نیز نوع خون منفی به شمار می‌رود.
تا به حال دانشمندان گروه‌های خونی دیگری کشف کرده‌اند، به طوری که در حال حاضر ۳۶ گروه با ۳۴۶ آنتی‌ژن مختلف وجود دارد. بیشتر این گروه‌ها نادر بوده و نتیجه خاصی در انتقال خون ندارد. آنتی‌ژن‌های A و B بیش از ۲۰ میلیون سال قبل به تکامل رسیده‌اند با این حال هدف دقیق آن‌ها هنوز یک راز باقی مانده است. برخی از متخصصان بر این باورند که این آنتی‌ژن نقش کلیدی در لخته شدن خون ایفا می‌کنند و از انسان در برابر بیماری‌های خاصی محافظت می‌کنند.
منبع : آنا
