سلیقه تا جایی پیش رفت که با جایگزین کردن برخی فضاسازی‌ها باعث عدم بازشناخت در اهواز به ویژه بافت تاریخی اهواز قدیم شدند.
دیگر خبری از اهواز قدیم نمی‎توان یافت! این در حالی است که برخی برای جلوگیری از شائبه‎ها، اماکن اسلامی را جایگزینی مناسب برای از بین بردن یادگارهای تاریخی شهر استفاده کردند. این اقدام در واقع اصالت و پایداری یک شهر را از بین ‎برده و می برد. شهری که امروز ما را یاد شهرهای قرون وسطی و اقماری صنایع بزرگ می‌اندزاد دیگر نام نشانی از دورهای درخشان و تاریک تاریخ در آن دیده نمی شود.
بارها و در مطالب گذشته براین مطلب اذعان شده که کلانشهر اهواز از توسعه پایدار شهری برخوردار نبوده و نیست و باید عنوان کرد که حال این شهر خوب نیست، کلانشهر اهواز از نظر فیزیکی، زیرساختی، فرهنگی، اجتماعی و… در تراز یک کلاشنهر در ابعاد قانونی نیست.
باید عنوان کرد که این نبود توازن در بخش های زیرساختی به روحیه تعاون و همکاری، گسترش روح عدالت اجتماعی و امنیت و…، نیز قانونمداری، زدودن فقر نیز سرایت کرده است و چهره‎های زشتی مانند آلودگی‎های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، بی‎خانمانی‎، اعتیاد، بیکاری، ناامیدی و… را در خود جای داده است.
اهواز از گذشته از کهن‎ترین شهرهای مدرن بحساب می‎آمد و از پایداری و توسعه بسیاری برخوردار بود، اما امروز شاهد این هستیم که رفتارهای زیرساختی و اجتماعی در این کلانشهر باعث شده که نتوان بر آن شهر پایدار نام نهاد.
بنابراین ضرورت دارد جامعه متفکر و اندیمشند هرچه سریعتر دست به کار شده راه کارهای علمی خود را برای توسعه متوازن این کلانشهر ارائه کنند زیرا اگر از هم اکنون به فکر آینده اهواز نباشیم فردا برای حرکت به سمت شهر پایدار دیر خواهد بود.

دکتر رئوف نبهانی