شهری که غیر از ثروت‌های خدادادی و منابع بزرگ صنعتی از لحاظ سیاسی، جغرافیایی، کشاورزی، نظامی و اجتماعی نیز از غنی‌ترین شهرهای ایران و بلکه جهان به شمار می‌رود.

ای کاش که این جغرافیای مقدس که با جهاد و ایثار و شهادت و غیرت نیز عجین شده است، سال ها به دست کسانی مدیریت می شد که می دانستند یا می توانستند یا می خواستند که از ظرفیت کارون و نخل ها و منابع و صنایع و دشت ها و نیشکر ها و عشایر و ذخایر گوناگونش حداقل بهره ها را ببرند و این منطقه را به عروس اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و گردشگری کشور تبدیل کنند.

خوزستان در کل و به خصوص قلب تپنده ی آن اهواز، نزد شهروندان خوزستانی به گاو شیرده کشور معروف و مشهور است.
گاوی که خرج و علوفه و زحمت و نگهداری اش با مردم خوزستان است ولی شیرش را به صورت ملی پخش می کنند به گونه ای که گاهی گوساله های خود این گاو به درستی سیر نمی شوند.

در همین شهر پر از ثروت و لبریز از ظرفیت ها و استعدادهای بزرگ طبیعی و انسانی، مدت هاست که شاهد یک معضل و پدیده ی شوم فرهنگی، معیشتی، اجتماعی و ملی هستیم.
پدیده زباله گردی و زباله فروشی که به نوعی در دین و آیین و فرهنگ و سنت ما هم به بدترین شکل ممکن در بحرانی ترین چالش های زیرساختی یک زندگی محسوب می شود به راحتی در رگ های جغرافیای اهواز به جریان افتاده و متاسفانه نهادینه نیز شده است.

مردم خوزستان به صدها دلیل از جمله میزبانی پرافتخار و غیرتمند از ۸ سال جنگ تحمیلی، به دلیل میزبانی عزت مند از میلیون ها زائر سرزمین های نور و یا بستر بی نظیر عبور دلدادگان مسیر کربلا و اینکه هر وجب از این خاک و خانه ها و خانواده ها بوی عزت و شرف و مردانگی و رشادت می دهد، برای تاریخ قابل احترام و ستایش اند.
مردم خوزستان به واسطه ی ۸ سال دفاع جانانه از خاک میهن و کیان اسلامی مان به شدت لایق جبران مافات برای زندگی بهتر هستند که بتوانند معیشت خوب و آبرومند و شایسته ای داشته باشند اما متاسفانه به دلایل مختلف که پرداختن به هر کدام از آن ها ، خود حدیثی است مفصل، چنان دچار تبعیض و ظلم و بی توجهی استانی و ملی قرار گرفته اند که امروزه من اهل رسانه ی خوزستان به جای اینکه از گردشگران ایران و جهان دعوت کنم که به شهر و استانم بیایند و از استعدادها و ظرفیت های جغرافیایم دیدن کنند باید از چالش و معضل بزرگ و شرمسارانه ی مردمان سرزمینم بنویسم که شب ها تا کمر در سطل های زباله خم می شوند که مبادا کمر عزت شان در مقابل خانواده هایشان خم شود یا بشکند.

مودبانه ترین واژه ای که در توصیف این بحران انسانی و اجتماعی و فرهنگی میتوانم بیان کنم این است که بنویسم، شرم بر نهادها و مدیران و مسوولین و یا کسانی که باعث و بانی شرایطی شده اند که بیشترین آمار زباله گردها و آشغال فروش های کشور در دل ثروتمندترین شهر سرزمین مان راهی جز این کار نداشته باشند.

شرم بر کسانی که مردهای باغیرت، زنان نجیب و بچه های معصوم خوزستان را در کنار سطل های زباله می بینند و شب را راحت سر به بالین می گذارند.
کجای دین رئوف اسلام، کجای شریعت و مذهب، کجای فرهنگ و تمدن ما گفته یا نوشته شده که نسبت به ذلت و معیشت همشهریان و هموطنان مان اینقدر بی تفاوت باشیم؟

آیا پول یک ماه فروش نفت و گاز و فولاد و نیشکر اهواز نمی تواند اساس و ریشه ی اینهمه فقر و فلاکت و بیکاری و خفت را بخشکاند؟
اگر آری که چرا انجام نمی شود و اگر خیر ، چرا در شهرها و مناطقی که هیچ خبری از اینهمه ثروت نیست، کسی در سطل زباله ها دنبال رزق و روزی اش نمی گردد؟
امیدوارم در وهله اول، شخص مقام معظم رهبری که همیشه توجه شان به خوزستان ویژه بوده است و دوم سیستم قضایی و نظارتی کشور بی واسطه و شفاف به این ابربحران انسانی و اجتماعی و فرهنگی و معیشتی در خوزستان و اهواز ورود کنند. با مسببان و بانیان ظهور این پدیده یر انسانی و غیر اسلامی که شان، منزلت و عزت انسان را زیر سوال می برد به شدت برخورد کنند و زمینه ای فراهم آورند که دیگر دشمنان نظام، انقلاب و کشور این همه فقر و فلاکت مردم اهواز در بین اینهمه ثروت را سوژه و تیتر رسانه های خود مبنی بر عدم عدالت اجتماعی در کشور قرار ندهند.
اهواز، لبریز از استعدادهای پیدا و پنهان برای اشتغال و درآمدزایی است.
اهواز پر از بهانه برای به دست آوردن ثروت و خرج کردن برای عزت بخشیدن به زندگی مردم است اگر بگذارند یا بخواهند که نیمی از شیر این گاو شیرده کشور به گوساله های تشنه و گرسنه ی خودش در خوزستان برسد.
و در پایان معتقدم که خیلی از جاها باید متقاضی خرید زباله های ناشی از زندگی خوب و عزتمند مردم اهواز باشند نه اینکه شهروندان اهوازی خود متولی جمع آوری و فروش زباله هایی به دیگرانی باشند که خود، نان شان را از سفره همین شهر می‌خورند.

هوشنگ نوبخت