مشتریانی که اجناس را در گوشی‌های موبایل می‌بینند و سفارش می‌دهند و درب منزل تحویل می‌گیرند.
دانش آموزانی که آدرس مدرسه‌شان را نمی‎دانند، مدیر و ناظم و معلم و کلاس را در لب تابها مشاهده می‌کنند و امتحان و پرسش و پاسخ را هم همانطور.
پزشکانی که بیماران را تلفنی ویزیت میکنند و یا در آنسوی دنیا در اتاقهای عمل مجازی عملهای حاد جراحی را با موفقیت انجام میدهند و ده ها نمونه دیگر… حاکی از آنست که میتوان بسیاری از امورات زندگی را بدون مراجعه حضوری به ادارات و اماکن و حذف ارتباطهای چهره به چهره انجام داد.
صرف نظر از اثرات مترتب بر مثالهای فوق که میتواند در بردارنده ی نکات مثبت یا منفی در هر زمینه باشد لکن همه ی آنها در از بین بردن مفاسد و مضاری که بعضا روابط فرد با فرد بویژه در انجام امور اداری و مالی ممکن است ایجاد شود مشتر کند.
بارها شنیده یا خوانده ایم که در شهرداریها روابط فراقانونی و بده بستانهای خارج از شرع و عرف چگونه مدیران و کارشناسان را ضایع، مرعی و منظر شهری را ناموزون و آسیب پذیر ، اعتماد مردم را سلب، تخلف و تقصیر را نهادینه و لقمه های حرام را آسان نموده است.
برای مبارزه با این معضل اجتماعی ، در کنار نصب مدیران آگاه و پاکدست و ناظران امین و پیگیر و قوانین بازدارنده و کنترلی ، الکترونیکی کردن همه یا اکثریت کارها و خدماتی که مستلزم ارتباط ذینفعان و ماموران است و آسان ساختن انجام درخواستهای شهروندان در اموراتی همچون صدور پروانه ساختمانی ، پایان کار ، فروش املاک ، پرداخت عوارض، شرکت در مزایدات و مناقصات و خدمات دیگری که در حوزه وظایف شهرداریست ضامن سلامت سیستم و پویایی و بالندگی شهرها و رضایتمندی و اعتماد شهروندان است.

✍🏻 سیدمحمدجواد رضوی