شیوع ویروس کرونا همه‌چیز را تحت تاثیر قرار داد. از ارتباطات روزمره تا کسب و کار و دید و بازدیدها، همه و همه متاثر از شرایط شیوع کرونا دستخوش تغییرات شد. از سوی پزشکان قرنطینه خانگی، رعایت بهداشت فردی و این اواخر استفاده مداوم از ماسک، راه‌های مقابله با این ویروس ناشناخته و بی‌رحم نام برده شد. در این میان ورزش هم از رعایت شیونامه‌های بهداشتی مصون نبود و در اولین اقدام تست‌های دوره‌ای کرونا و برگزار شدن مسابقات بدون حضور تماشاگر شکل اجرایی به خود گرفت.
در شرایطی که بیشتر مشاغل با محدودیت‌هایی مواجه شدند که به تبع آن کاهش درآمد را به دنبال داشت، فوتبالیست‌ها خودشان را از این قاعده مستثنی دانستند و ارقامی در پیشنهادهایشان برای یک فصل اعلام شد که چندین برابر جمع سی سال فعالیت یک فرد عادی جامعه آن هم در شرایط عادی است. دیگر رقم‌ها برای بازیکن عادی که شاید تمام فصل برای چند دقیقه آن‌هم به صورت جایگزین در ترکیب تیمی که در بهترین شرایط برای سقوط نکردن می‌جنگد، از دو الی سه میلیارد تومان کمتر نیست. بماند که به طور کاملا تصادفی هر تیم دو تا سه بازیکن مادام‌مصدوم دارد. این ارقام برای بازیکنان سطح یک و تیم‌های بالانشین از هفت و هشت میلیارد تومان شروع می‌شود و با اضافه شدن متمم قرارداد به دوازده تا پانزده میلیارد تومان می‌رسد. در گزارشی که در یکی از خبرگزاری‌‌های معتبر منتشر شد، هزینه‌های لیگ برتر فوتبال سال ۹۹ به هزار میلیارد تومان رسیده است. هزار میلیارد تومان برای لیگی که فقط یک باشگاه آن ورزشگاه اختصاصی دارد؟؟ بهتر نیست پول‌های بی‌زبان را به سمت زیرساخت سوق دهیم.
به راستی سطح لیگ برتر فوتبال ایران تا به کجاست؟ آمار و ارقام بهترین گواه است. در سطح ملی، بهترین نتایج صعود به جام جهانی و حذف در دور اول و در سطح باشگاهی در مجموع دو دوره نایب قهرمانی در جام باشگاههای آسیا، ره‌آورد باشگاههای کشورمان است. جالب اینجاست که بازیکنان ایرانی، درآمد فوتبالیست‌های کشورهای حوزه خلیج فارس و باشگاه مطرح جهان را به رخ می‌کشند، بدون اینکه از افتخارات و درآمدهای این باشگاه و وابسته نبودن به منابع دولتی سخنی به زبان برانند. همین باشگاهها در دوران کرونا که معلوم نیست تا چه زمان ادامه پیدا کند، اقدام به کاهش دستمزد بازیکنان و هزینه‌های جاری کرده‌اند برای نمونه به اخبار باشگاه رئال مادرید در فصل جدید سری بزنید، جایی که راموس ستاره تیم ملی فوتبال اسپانیا از سی درصد دستمزد خود چشم‌پوشی می‌کند. درست برعکس باشگاههای داخلی؟
به راستی در شرایط فعلی که فشارهای تحریم از یک سو و شیوع ویروس کرونا از سوی دیگر، باعث شده مشکلات اقتصادی سفره‌های ایرانی را کوچک و کوچک‌تر کند، افزایش میلیاردی دستمزد بازیکنان و مربیان فوتبال از چه منطقی تبعیت می‎‌کند؟ فدراسیون فوتبال بخشنامه‌ای را به باشگاههای فوتبال کشور مبنی بر ممنوعیت جذب مربی و بازیکن خارجی ابلاغ می‌کند، قطعا یکی از دلایل این تصمیم مسائل اقتصادی است. آیا مدیران باشگاهها( به جز یک یا دو باشگاه خصوصی ) نگران افزایش هزینه‎‌ها هستند؟ یا مثل همیشه خود را به یک منبع عظیم مالی بی‌انتهای صنایع مختلف وصل می‌دانند. منبعی که با یک حساب سرانگشتی به بیت‌المال و جیب مردمی که شرایط اقتصادی امانشان را بریده ختم می‌شود.
جذابیت فوتبال بر هیچکس پوشیده نیست، فوتبال را با خودش مقایسه کنیم. حالا که ستاره‌های میلیاردی در مقابل سکوهای خالی قرار گرفته‌اند، بهتر نیست، خودشان را با شرایط جامعه وقف دهند و با کمی درایت و در نظر گرفتن جانب انصاف، برای مدتی از درآمدهای میلیاردی چشم‌پوشی کنند. این شرایط ممکن است فرصتی باشد برای نگاه عمیق به فوتبال بانوان. راه‌اندازی لیگ منظم، تنظیم قرادادهای مناسب و در خور شان و مواردی از این دست. البته فوتسال و فوتبال ساحلی را هم فراموش نکنیم.

تنظیم کنندگان:
یاسین اقبال _ ابراهیم متین‌سیرت