منوچهربرون

همایش ملی هفته‌ی دیابت در اهواز، تنها یک مراسم علمی نبود؛ آینه‌ای بود که وضعیت سلامت مردم استان را بی‌پرده پیش چشم‌ها گذاشت. وقتی گفته می‌شود بیش از ۷۰ هزار نفر در خوزستان با دیابت دست‌وپنجه نرم می‌کنند و ۲۰ درصد افراد بالای بیست سال گرفتار این بیماری‌اند، این فقط یک آمار نیست؛ این صدای زنگ خطری است که هر روز بلندتر می‌شود.

دیابت، بیماری خاموش عصر ماست؛ دشمنی که بی‌هیاهو به جان رگ‌ها، اعصاب، قلب و چشم‌ها می‌افتد و اگر کنترل نشود، رودی از عوارض جبران‌ناپذیر در پیش دارد؛
از قطع عضو تا نارسایی کلیه، از حملات قلبی تا نابینایی.

زدودن این خطر، نسخه‌های پیچیده نمی‌خواهد؛
بلکه تغییر سبک زندگی و شناخت بدن است که می‌تواند خوزستان را از این موج رو‌به‌گسترش نجات دهد.

بخش بزرگی از این بیماری،
از پشت میزهای کار و خانه آغاز می‌شود؛
از سفره‌هایی که زیر نور تلویزیون پهن می‌شوند،
با نوشابه‌های گازدار، غذاهای سرخ‌شده، فست‌فودهای پرچرب، شیرینی‌های هیجان‌بر‌انگیز و مصرف بی‌محابای قند.

غفلت از ورزش نیز مزید بر علت است؛
شهرهای آلوده، پیاده‌روهای نامناسب و گرمای طاقت‌فرسای خوزستان، مردم را به سمت کم‌تحرکی سوق داده است.

همایش هفته دیابت باید یک نقطه شروع باشد؛
آغازی برای تغییر عادت‌های غذایی، توسعه ورزش‌های شهری، فرهنگ‌سازی در مدارس، و ایجاد مراکز تخصصی پیشگیری و تشخیص زودهنگام.

سلامت مردم، سیاست نمی‌خواهد؛
آگاهی، آموزش و اراده جمعی می‌خواهد.

دیابت اگرچه بیماریِ خاموش امروز است،
اما می‌توان با رفتار درست،
آن را به سرنوشت فردا تحمیل نکرد.

خوزستانِ رنج‌دیده، حق دارد
چهره‌اش را از غبار بیماری بشوید
و زندگی سالم را دوباره نفس بکشد.